Kulikuwa na kipindi maishani mwangu ambapo aibu ilikuwa rafiki yangu wa karibu. Nilikuwa nikikopa hata chakula cha jioni. Nilijua majina ya watu wanaoweza kunisaidia, na nilijua pia namna ya kujitetea kwa maneno ili nisijisikie mdogo sana.
Kila siku ilikuwa hesabu ya kuishi, si kuota. Nilijilaumu, nikajilinganisha, na nikaanza kuamini kuwa umaskini ulikuwa sehemu yangu ya kudumu.
Nilifanya kazi ndogo ndogo, nikajaribu biashara ambazo hazikudumu, na mara nyingi nilikata tamaa kabla hata ya kuanza upya. Kilichonivunja zaidi haikuwa kukosa pesa pekee, bali kukosa matumaini.
Nilijikuta nikihofia kuomba msaada tena, huku nikijua bila msaada ningeendelea kudidimia.
Mabadiliko hayakuja ghafla. Yalianza pale nilipokubali kuwa nilihitaji mwelekeo, si huruma. Soma zaidi hapa
Post a Comment